nie boją się echa kostnicy

grywają w kółko i krzyżyk

na plecach sztywnych wyznawców

plastykowe kwiaty zła jednak zwiędły, a

pociski konają w locie pytając

o przerwę na reklamę i kraj pochodzenia

tak umarli handlują żywymi

kto wie

może to jutro dzień sądu

kości zrosną się ze skórą

jak wąsy księdza z butelką wina

dziewczyna ubrana

w paznokcie lakierowane na czerwono

wystuka szpilkami SOS

na pustym cmentarzu

miłość nie patyczkuje się z nikim

jak pielęgniarka na oddziale porodowym

z trudnymi ojcami

najlepsze światło wpada nad ranem

przez kolorowy witraż kościoła

gdzie tylko namalowany na ścianie szkielet

wie którędy do EXIT

kto myśli, że martwy wie

że nie żyje, tego raz w łeb

a potem we dwa kije

nie wyobrażaj sobie zbyt wiele

zabije cię wstydliwa choroba

albo kulawy motyl

a poezja w końcu umrze

w obozie koncentracyjnym

z klocków Lego