/ Jako monolog /

/ jak to się mówi!?/

Zwierciadłem Naszej duszy są oczy
Tak!

dopóki kolorystyka świetlnej galaktyki
w symbiozie wokół czarnych dziur żyje

Za szklany wpuszcza promieniami
coś to nowszego, każdego dnia
w mrok - coś w Nasze światło

dopóty nie jest noc!

Niekiedy stwarzają zaburzenia konstelacji

w Naszych jest tak, że na białych czasami
mgławicach pojawia się rozpad
jakby czerwonymi, żarzący się nitkami
suchy beton się rozrywa - jakby...
coś umrzeć miało i jednocześnie wybuchło
w chaosie by narodzić się na nowo

Na Naszej Planecie jest dwuwymiarowo,
że jak zgasimy lustro, przegladając światło
cały koloryt w czerń -- gwiazdy absorbują
Nasz Kosmos usypiając
do kolejnego dnia! bo w nocy tyle gwiazd
łączy Każdego człeka w jeden Wszechświat

Naszym zamkniętym oczom, jednocześnie
łypiąc wpół otwarte - zamknąć ich nie chcemy

/ Parafraza /

Kiedy patrzymy na niebo, w gwiazdach
swoje oczy widzimy , tak jak w mlecznej
pojęcie drogi nieskończenie zamkiem
zmiennym, bez klucza nie odpuścimy.