jestem naga zadziorna i często zraniona

mam wiele talentów pomimo to

zgarniam wyzerowaną pulę rozhuśtanego wieczoru

trzeba brać co bóg daje krzykiem wyrażam uczucia

póki jestem młoda, póki nie oglądam czarno białych negatywów

z narratorem w tle

wolę być jak powietrze raz rzadsze raz gęstsze

czasem mętna bo wódą palącą wychrzczona nie ochrzczona

z bólem gardła gdy zawsze mi czegoś brak

w wieku czternastu lat ujawnił się mój niewyobrażalny talent

mówili o mnie wiolonczela, aż tak - to miłe nie spodziewałam się

że w ich oczach mogłam być wiolonczelą jednak nią byłam

może nie od razu jednak po upływie kolejnych miesięcy

mogłam rywalizować z każdym instrumentem dętym

moja zadziorność dochodziła do głosu dzięki niewinności

nie zdawałam sobie sprawy że idąc ulicą otwieram

wszystkie okna w kamienicy nawet lwy miauczały

pod moimi drzwiami licząc na odrobinę ciepłego mleka

byłam zgrabna wysoka po czubki drzew

właśnie one mnie nie rozumiały te najwyższe

te najbogaciej rozwydrzone w koronach swoich wież

a ja całkiem naga szłam do przodu nie opierałam się o ściany

aby do przodu z wiatrem i pod wiatr z talizmanem lub rozczarowana

tym że wcześniej czy później wszystko zwiędnie w moich dłoniach

od zmartwień od miłości tak krótkiej i niewyobrażalnej