I co się patrzysz chamie, że droga gablota?

Wiesz po kogo wyjedzie wkrótce na lotnisko?

I że dywan czerwony? Wiesz kto będzie stąpał

lekko po tym dywanie, czyje stopy blisko?

Blask od klamek cię razi? Wiesz bliska dłoń czyja

i kto tę dłoń uprzedzi, z należnym pośpiechem

przed kim wrota otworzy, komu będzie sprzyjał

pielgrzym wyczekiwany uprzejmym uśmiechem

i kto go w apartament należny powiedzie,

gdzie muszla, umywalka i wanna ze złota

i łoże z baldachimem, na którym się zdrzemnie

potem windą w dół zjedzie, gdzie porcelanowa

zastawa, sztućce złote na podłużnym stole,

i krzesło odsunięte nań już czekać będzie

wysokie a wygodne, odręcznie rzeźbione,

za nim okno z widokiem, być może na ciebie

jak ci oczy wychodzić będą za orbity,

a po wino do sklepu nawet nie pobiegniesz,

gdy się skończy, nie tobie ów gość znakomity

powie – daj spokój, wody nalej, uwierz we mnie

a nie przemienię tobie drugiego dnia w kaca.