Mać! W palec się zaciąłem łzy wyciskającą

krojąc cebulę, w lustrze ujrzałem na czubku

nosa plamkę w kolorze rdzy, pod obfitością

darzącym moje dłonie kranem aż do skutku

myłem, próbując plastrem zreperować tamę

skóry - zwykły bohater we własnym mieszkaniu

pamięta dziurkę zaszyć póki tylko kapie.

Zawsze może być gorzej, a póki co masz tu

czego się trzymać, zmierzać do pociągu, sklepu,

domu, z psami na spacer, znajomych odwiedzić,

kochać, się po swojemu wzbraniając dostępu

kolędownikom czerni, gotować spaghetti -

płomień płonie, gaz w butli, w lodówce coś więcej

niż światełko w ciemnościach, centralne, w żeberka

jeszcze zębów nie wbijam, w promocyjnej cenie

mnie stać na wyobraźnię, kawałek plasterka,

więc myślę dokąd rury wiodą, kontemplując

kran nad umytym zlewem – trochę pochylony

mnich nad przepastną studnią? albo słoń nad pustą

sadzawką na sawannie? lub kran pełen wody,

żeby dłonie z krwi obmyć póki jeszcze można

do czysta.