Z racji tego, najdroższa, że mam wyłożone

na zewnątrz, mi najpewniej każą splamić dłonie,

głowę położyć, strzelą mi w łeb za dezercję,

tchórzem nazwą, odbiorą atrybuty męskie.

Wiem, że będziesz umierać wraz ze mną codziennie,

jak wtedy, gdy nie wracam, bo włóczęgą jestem.

Niejeden już zgubiłem szalik, a ty jasna

pozostań, i wprawiona w nasz okienny kwadrat.

Kimś lub nikim zostanę w bohaterskich pieśniach,

i nikogo obchodzić nie będzie, że czasem

jak kobieta się czuję, dlatego już teraz

piszę wiersz ku pamięci, że ze mnie jest żaden

żołnierz, lecz ty bądź czysta bo taką cię lubię.

Nie wierzę, że ktoś stamtąd wraca, jeśli wrócę

nawet na własnych nogach, z obiema rękami

i tak wrócę tu trupem, twoimi włosami

nie moja dłoń bawić się będzie.