Na fal start się spóźniłem – morze, gdy przyszedłem,

falowało wzburzone od dłuższego czasu,

a właściwie to odkąd oraz obojętne,

że przyszedłem na chwilę posiedzieć na piasku,

po upalnym dniu pełnym wygniecionych śladów,

w których cień się gromadził w elektrycznym świetle,

słomianych parasoli i pustych leżaków

zwróconych ku ciemnemu, mnie na pokuszenie

wiodącego, bo woda ciepła, chociaż słona,

mniej zmusza do namysłu niż bałtyckie dreszcze.

Stąd nie myśląc zbyt długo dwie poszły się kąpać,

falstartu dopuszczając się w tę ciemną przestrzeń

ujętą w skalne klify jak w otwartą bramę,

na tej wyspie, gdzie wirus spustoszył hotele.

Tutaj upadający świat wygląda ładnie,

na tle chmurnego nieba, morza w białej wełnie.

Posiedzę i popatrzę w kołyszący ogrom,

zanoszący się jeszcze zniekształconym śmiechem

w szumiącej obietnicy – kiedyś wszystkim stopom

odciśniętym na plaży wygładzone będzie.