Zwijam się stąd. Zwijam w rurkę papierki

i czytam tytoń. O Jezu, Jezu, ty dymisz!

Skręca mnie przez to jak „wykręta”, „przekręta”,

skręta. O Jezu, Jezu, zbożowyś! Więc skąd ta kofeina?

Nie wiem, przeto czekam na koniec świata. Na dzień,

kiedy będę mógł pomyśleć wśród was

(których znam od zawsze): „Już mnie nie ma,

jestem niczym”. Czekam na dzień,

w którym świadomość napisze inwokację. I niech

mnie chuj oklapły strzeli, jeśli wówczas nie pokocham

Kościoła Najświętszej Maryśki Panny. Jeśli Chrystus nie

oddzieli się wreszcie od krzyża. Od tej ciemności z cukrem.

                                                    Wystygłej.