po południu sitowie bywa zatopione w myślach

 konsekwentnie ignoruję wszelkie zmiany w pogodzie

 ducha nie tracę jedynie ciało oddala się stopniowo

 trzeba się wychylić by dowieść że ma się twarz

 powierzchnia wody zmarszczona na myśl o konfrontacji

 trochę wódki i punkt widzenia zgrabnie sięga dna

 przyłapuję się na marzeniach o deszczu i burzy

 po których powrócę tęczą w tygodniku wieczornym

 czarno na białym uskrzydlone wersy miną się z prawdą

 wydając łoskot guana kaczek dziennikarskich

 nocą lampa przed wejściem zapala się automatycznie

 przynajmniej wiem że ktoś na mnie czekał

 strategiczne milczenie – zapachowa świeczka próbuje

 odwrócić uwagę od pogorzeliska

 pytasz gdzie w tym wszystkim jest haczyk

 myślę że nawet nie dbam o to czy był

 czoło gęstnieje od dymu na horyzoncie wbity wzrok

 podświadomie wracam nad jezioro bo nocą nie widać

 czy ma jeszcze warunki brzegowe