wspomnieniowy, filozoficznie zakończony, przyjemny

Rafale Hille - dziękuję bardzo za odwiedziny, komentarz :)

jaki cudowny tekst, podoba mi się bardzo!
tyle w nim światła i beztroski jak w sobotę po południu w dzieciństwie :)

Leszku J - dzięki za odwiedziny. Pozdrawiam

Fajnie się czyta, czuć tu beztroskę dzieciństwa.
Pozdrawiam

Ooo, dziękuję bardzo, pozdrawiam :)

Jestem pełna podziwu dla finezji przekazu. Ślę pozdrowienie!

Tak jest lepiej, dziękuję!

A może:

"Już tylko pojedyncze pomruki
i po burzy

można wchodzić na smołowane dachy
do rurek z telewizyjnych anten
pluć plastelinowymi kulkami
zbiegać po trzy stopnie naraz
kraść jabłka w sadach

najlepiej w nieskończoność płynąć
na styropianowych tratwach
po płytkich jednodniowych jeziorach
klnąc jak szewc lub marynarz
i co zrobić

czas schodzić na ziemię
pod wezwaniem naszych matek
stojących w półotwartych oknach
z widokiem na świat."

Dzięki Marku za odwiedziny i sugestię. Podzieliłem