Moja matka stalowa piękniejsza od innych,

stalowy mnie kołysze wózeczek dziecinny,

w stalowym czepku byłem na świat sprowadzony,

przecież nie ma przed stalą pewniejszej ochrony.

Moja matka stalowa ma łono ze stali,

na mrozie, w ogniu, w błocie i w krwi hartowane,

jest mocniejsze od innych, rozległe, ogromne,

nieskończenie jest płodne, a wiecznie krwi głodne.

Moja matka pękata jak łódź nuklearna,

surowa, lodowata jak zima polarna,

moja matka troskliwa obozowa wieża,

kiedy drutem kolczastym jej łono się jeży.

Niezliczone jej piersi wyjące nad światem,

mleko niczym stal szare, pazurem krtań drapie,

grzechotkę mi stalową do rączek włożyła,

ze stali groch łuskany od ścian się odbija.

Moja matka rdzewieje, chrobocze i chrzęści -

- wciąż krwią trzeba smarować, brakuje jej części,

choćbym w piasku pustyni miał kres swój odnaleźć

na skrzydłach warg spierzchniętych niósł będę ją dalej -

moją matkę stalową piękniejszą od innych.