- Trochę kultury? - pyta mnie czarne lusterko.

- Poproszę - odpowiadam uprzejmie, a ono -

- jak ty wyglądasz, z brody jak dżungla kły sterczą,

wzrok dziki masz i szklisty, jakbyś chciał nim kogoś…

- Wystarczy – odpowiadam – o kulturę proszę.

Nie daje za wygraną – twarz masz groteskową,

zauważ, że twarz mówię, nad wyraz łagodnie,

bo z innej perspektywy można by ją mordą

we krwi ochrzcić i ślinie. - Daj spokój, kultury! -

zaczynam na nie krzyczeć. - Jakie ty masz dłonie -

ono mi odpowiada – to łapy, pazury,

szpony tobie z nich rosną raczej niż paznokcie,

w dodatku je ogryzasz, stale nimi drapiesz,

dobrze, że nikt nie widzi, prawdziwa groteska,

po wszystko chcesz wyciągnąć, już do ziemi prawie

dotykać zaczynają, chciałbyś Wenus zerwać.

Iść z nimi chcesz do ludzi, cukru dwie kosteczki

i odrobinę mleka łyżeczką wymieszać,

odłożyć na spodeczek? Nikt ci nie uwierzy,

nikt by nie chciał z człowiekiem pierwotnym wieczerzać.

Znowu chcesz drapać, ciebie sempiterna swędzi?

Za długo na gałęzi siedziałeś. Współczuję.

Wciąż człowieka udawać – duży koszt energii.

Ale słowo się rzekło, twarz ci przypudruję.