"wiadro wiary" - całkiem niezłe wykorzystanie wiadra, i pasuje do stanu faktycznego... ;-)

...nie, ale na żenadę wystarczy

Mithril, to cały tekst?

...kiedyś w jednym ze swoich dawno zjebanych gniotów użyłem "wiadra" - siem mnie przypomniałobyło:

"Mój krok kolejny, w chłodnym nocy oddechu.
Wśród oczu zamkniętych, okien starych
i dozorca, pieszczący bruk bez pośpiechu,
z miłością w dłoniach, i z wiadrem wiary."

...ja p....ę

Pawle, miło, że czymś utrafiłem w czytelnika;
Rafał, za chwilę wiadro urośnie do rangi symbolu... ;-))

"wiadro" uzyskało nową moc

Podoba mi się, szczególnie embrion marzeń, to jak o mnie.

Znalazłem wiersz "Przeminęło z wiadrem"...

Dzięki Irek za ciekawe rozwinięcie. Tutaj wiadro uczyniłem pretekstem do kontaktu z innymi - człowiek przecież to bydle społeczne :-) i jeszcze muszę sprawdzić, czy ktoś już wcześniej pisał o wiadrze (pomijam idiom kick the bucket)...

Marek - ale mnie przycisnąłeś :) nie potrafię definiować wierszy... Ale napiszę tylko, że rozpoznaję Wiadro jako Twój tekst, surrealistyczny, niebanalny. Wiadro i związane z nim czary mary rozumiem jako zmyślenie, ono jest kluczowe (sic!), ono nas konstytuuje, nadaje kształt (sic!) naszej egzystencji. Jest w nim coś pogańsko-magicznego coś bez czego jest tylko rocznicowym przedmiotem?? Jak coś mi jeszcze przyjdzie do głowy, to dopiszę...