Cała przyjemność po mojej stronie!

Rozmowa o treści utworu między Pawłem a poniedziałkiem Ja bardzo mi się podoba. Nie myślałem, pisząc ten tekst, że spotka mnie aż taka przyjemność.
Bardzo dziękuję za komentarze. Pozdrawiam:))

wokka - tak właśnie odbieram Twój wiersz

Tak, ale tutaj nie ma żadnej sprzeczności - Ziemię opanowaliśmy jako gatunek dzieki umiejętności myślenia abstrakcyjnego, niestety przez tą umiejętność ją niszczymy

Moim zdaniem po owocach ich poznacie, a owoc jest taki, że skala dewastacji jest przerażająca. Matka Ziemia to to co mamy pod stopami, co daje nam jeść, pić i oddychać. Jak przestanie to przekonamy się, że to konkret, a nie wyobrażenie, tak moim zdaniem.

Problem z naszym gatunkiem jest taki, że jesteśmy rozpięci między ekstremami: głupotą i geniuszem, czystym dobrem i złem, a wszystko to pojęcia, a w nich całe dobro i całe zło tego świata. Matka Ziemia to też nasze wyobrażenie...

Moim zdaniem metafora w tym wierszu jest rozproszona na cały wiersz, ten cały wiersz jest metaforą, raju utraconego. Mam ostatnio, z wiadomych powodów, bardzo podobne odczucia - wiosna jest piękna, to moja ulubiona pora roku, ale cały czas z tyłu głowy taka myśl, że to może być ostatnia, że to jest realne, że to wszystko co niewinne i co nie zasłużyło na nasze zbydlęcenie, może przez nas cierpieć. Jesteśmy najgłupszym i najgorszym gatunkiem. A wystarczyło kochać, cenić i szanować naszą Matkę Ziemię.

Co do wiersza, to ja bym przeniósł tę ostatnią linijkę do tytułu, ona w miejscu, w którym jest, moim zdaniem, psuje efekt. Ale to mym zdaniem jeno.

Dzięki, Paweł!
Teraz można w internecie znaleźć niemal wszystkie odgłosy ptaków i innych zwierząt.Pozdrawiam.

Posiedziałbym tam. Co do szczekającego kozła to pamiętam dzień kiedy to odkryłem, w nocy nad rzeką, tuż za moimi plecami, myślałem, że mi serce wyskoczy. Potrafią przerazić, potem się dowiedziałem, że to koziołki. Ale najlepiej sam koziołek to zademonstruje:
https://www.youtube.com/watch?v=pdxVMEiDBSU