Leszku, dziękuję za czytanie i pozostawiony ślad. Pozdrawiam.

Tetu, dziękuję za rozbudowany i merytoryczny komentarz. Myślę, że i Milo, i Ty macie rację, że dno pozbawione końca może być trochę jak masło maślane, ale dzięki temu zwraca uwagę na nadmiar. To wydaje się być ważniejsze, tak czuję, przynajmniej na tę chwilę. Być może i wiersz, i ja potrzebujemy więcej czasu. Cieszę się, że zajrzałaś i podzieliłaś się swoimi spostrzeżeniami. Pozdrawiam ciepło.

Z tego wszystkiego najlepszy jest tytuł.

W pierwszej strofie czuć rozedrganie peelki, niepokój, wewnętrzne rozdarcie, stąd ten głos od środka. Niekończące się dno, dno dna, dno bez dna, daje do myślenia i ma sens jeśli chodzi o przekaz, ale zgodzę się z Milo, że brzmi troszkę jak pleonazm.
Tytułowe (Widmo) mocno przemawia za takim szamotaniem się podmiotki ze sobą, koreluje z treścią.

Beatko, miło, że zajrzałaś. Dobrze jest myśleć, chociaż lepiej po swojemu. W każdym razie dziękuję za informację. Pozdrawiam ciepło.

Myślę jak koledzy.

Nie ogarniam (jest dość chaotycznie). Może po liftingu...

Milo, dziękuję za komentarz. Właściwie jedno powinno wystarczyć, ale człowiekowi zawsze za mało. Jeśli chodzi o dno, to być może robi wrażenie masła maślanego, ale ma zwracać szczególną uwagę na dno dna (sorry, znów wyszło masło maślane). Pozdrawiam i życzę miłego dnia.

Raczej * w siodle
Chyba, że jedno nie wystarczy ; )
Dno pozbawione końca przypomina mi masło nieco maślane.
To wyłapałem po pierwszej lekturze.