Zamykam oczy.

 Wreszcie zakończył się ciężki dzień.

 Zasypianie to uwieńczenie pragnień obudzonych o poranku.

 Zamykam oczy, mocno zaciskam powieki, by żaden promyk

 nie przedostał się w porządkowane myśli. Czekam na

 moment przejścia z realności do stanu snu. Po drodze mam

 jeszcze stan przejściowy, gdy nie czuje się czegokolwiek,

 gdy nie istnieję, gdy nie ma mnie dla świata.

 To nieunikniona pustka – bez ciała, bez duszy, bez życia.

 Po niej dopiero przychodzi sen. Ten świat alternatywny,

 świat, w którym mógłbym zostać na stałe, gdyby było pięknie.

 A co, jeśli sen nie nastąpi, a ja utkwię na progu pomiędzy

 dwoma wymiarami - między jaźnią a iluzją. Jeśli nic się nie zdarzy,

 to pozostanę w nicości. Nikogo w pobliżu nie ma, a budzik nie został

 nastawiony.

 Jakim sposobem wyrwać się z tego stanu, bym znów był i marzył.

 Zwalniam ucisk powiek, uchylam je i patrzę w ciemność.

 A co, jeśli ona nie jest prawdziwa. Czy to przypadkiem nie sen?

 Chcę się obudzić, czuję drgnięcie dłoni i przytłumiony skowyt.

 Próbuję zamknąć oczy.