Trish, pokochałem Ciebie umarłą - jak Twoje

dziecko się czuję, zatem śmierci nie spotwarzam,

(minęły Cię najnowsze odgłosy frontowe)

pętlę robię z utworu, głowę do snu składam,

wolno wir się obraca, w spiralę się wmieszał

każdy nerw rozsupłany – skąd wiesz o mnie tyle?

Zniknęła stąd szamanka, w dziczy skryła wiedźma,

oświetla do niej ścieżkę maleńkim ogniskiem.

Wracając miastem duchów, na bezludny dworzec,

pociągiem widmo jadąc, z Tobą Trish rozmawiam,

z Twoją częścią najlepszą, w pusty patrząc fotel

z wygniecionym oparciem, śmierci nie spotwarzam -

- jedynego końca koszmaru,

jaki mogę sobie wyobrazić.

https://www.youtube.com/watch?v=o1LLBBkNdBI