Dzięki Gutmundur.
Pozdrowienia

Energo oszczędnie porównujemy trucht ślimaka do truchtu konia. Nie ma nic w tym złego
"działamy realnie spokojem stoików"
"nie utonie przecież to co jest pisane"

/U mnie jest inaczej, i wieczny galop
topi się w nieznane dotąd tereny/

Pozdrowienia!

Dziękuję garai(resk), umiesz wybierać esencje, to fajnie.
Pozdrawiam

Dziękuję garai(resk), umiesz wybierać esencje, to fajnie.
Pozdrawiam

Dziękuję ais za sympatię.
Rzeczywiście konkursy działają mobilizująco, na mnie też.
Pozdrawiam

The Emanest Cat, masz prawo do swojej opinii.
Wersyfikacja to rzecz otwarta.
Dzięki za post.
Pozdrawiam

Dziękuję Rafale za uwagi, spróbuję coś podziałać.
Pozdrawiam


Dziękuję Auroro oto właśnie szło.
Pozdrawiam

"nie utonie przecież
to co jest pisane"

- ta fraza zaświtała mi jako rdzeń przekazu, ponadczasowość i stałość, pomimo przemian i chaotycznej, niekoniecznie pośpiesznej dynamiki. Będzie jak ma być. I dobrze.

A mnie jakoś ten wiersz nie przekonał. To nie jest absolutnie moja poetycka. Czegoś mi tu wciąż brakuje.

Zastanawiam się też nad wersyfikacją. Cały wiersz zaczyna się od "powolności" (---> ślimak za rumaka); później przez kolejne wersy przewija się motyw cierpliwego czekania, na to, aż znajdziemy się w punkcie "W" (nawiasem mówiąc, ten punkt "W" to jedyna rzecz w tym tekście, która do mnie zagadała, oczywiście jako nawiązanie do wiadomego punktu i wszystkich związanych z nim konotacji, także wiosennych). A wiersz w takiej formie "pędzi".
Subiektywnie lubię, kiedy zapis współgra z przekazem, współtworzy go...
Ale - zaznaczam - to jest tylko osobiste wrażenie.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.

I jeszcze dodam tu, bo nie ma gdzie, że:
Więcej konkursów!, które, jak widać, ożywiają ten śpiąco-zimowy portal.

Zima hejterka trochę nas trolluje, ale przecież Wiosna i tak przywędruje. Sympatyczny utwór Leszku :) Pozdrawiam!