Mnie w tym wierszu zaciekawiło nawiązanie do dzieciństwa. Dzieciństwo z chodzikiem, starość z balkonikiem... Życie zaczyna się od bezradności, czy też raczej nieporadności, a także nią kończy. Czasem też mówi się o zdziecinnieniu umysłu (tu niepoznawanie osób może być nawiązaniem).
Generalnie przemijanie pokazane zostaje jako cykl, nie jako linearny proces.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.

Pawle, Marku - w tym tekście metaforyka ogranicza się do dwóch ostatnich wersów - cała reszta to samo życie i działanie czasu, który różnie się w nas odkłada. Huba na pieńku może kojarzyć się z chorobą, rozkładem, ale również z nowym, które cały czas działa. Koło życia? Tak. Ale może też pasożytnicza cywilizacja, nowe miasto, nowe państwo. Takie coś chciałem wyrazić. Pozdrawiam serdecznie - i do następnego, mam nadzieję lepszego.

A teraz tak czytam te grzyby - że ci koledzy się w nie zamienili, bo w końcu tym po śmierci się staniemy - drzewami i grzybami. Koło życia?

Wszystko to trochę brzmi zagadkowo, aczkolwiek sam chodziłem nad stawy po srebrne rybki. Metaforykę bym bardziej "ujawnił"... Pozdrówka

I nieuchronności śmierci i starości. Tak odczytuję.

Ciekawy egzystencjalny wiersz o przemijaniu.