Janek resztkami sił wyczołgał się na kamienisty brzeg rzeki. Łapczywie łapiąc powietrze przewrócił się na plecy i spojrzał w niebo. Było błękitne i bezchmurne. Dziwne, pomyślał.

- Wariat!

Usłyszał kobiecy głos z oddali. Odwrócił głowę i zobaczył szczupłą, kobiecą postać biegnącą w jego kierunku. Wymęczony walką z rwącymi falami rzeki, nie był w stanie dłużej zachować przytomności. Powieki zamknęły się.

- Obudź się królewiczu.

Tym razem głos wyraźnie dochodził znad jego głowy. Był aksamitny i spokojny. Poczuł, że jego bezwładne ciało przesuwa się po podłożu. Nie był w stanie otworzyć oczu. Tracił świadomość i odzyskiwał.

- Już drugi w tym miesiącu. Ten przynajmniej jest przystojny. Pytanie tylko czy się ocknie.

Kolejny kobiecy głos był znacznie głębszy i naznaczony obcym akcentem. Niemieckim?

- Zejdź mi z drogi Lucyno. Ja go znalazłam. Wracaj na swoją stronę rzeki bo nie ręczę za siebie.

- Co mi zrobisz Mery? Zabijesz?

- Wrzucę do rzeki. Chcesz?

- A weź go sobie. I tak widać, że już jest zlazły.

Głosy ucichły. Kobieta o imieniu Mery zatrzymała się. Czuł jak pochyla się nad nim i bierze jego twarz w swoje niewielkie, zimne dłonie.

- Naprawdę jesteś zlazły?

- Nie.

Z trudem wychrypił to jedno słowo i uniósł nienaturalnie ciężkie powieki.

Kobieta uśmiechnała się. Jej twarz była bardzo przyjemna. Okrągłą buzię okalały kasztanowe loki, a oczy miała błyszczące i ciemne jak sadza. Klęcząc obok niego wydawała mu się bardzo drobna.

- Dziękuję, że mnie uratowałaś.

Roześmiała się. Śmiech miała donośny i perlisty. Ten rodzaj, który ludzie zwą zaraźliwym. Pewnie zacząłby się śmiać razem z nią, gdyby nie to, że nie wiedział gdzie jest i co się właściwie stało.

- Głupiec. Ty nic nie rozumiesz.

Rozejrzał się wokół. Byli obok wejścia do jaskini. Mery pomogła mu się podnieść i oprzeć o zimną, kamienistą ścianę. Powoli odzyskiwał siły.

- To może mi powiesz, czego nie rozumiem?

- Jaką mamy porę roku?

- Powinna być jesień.

- A na jaką Ci to wygląda?

- Wygląda na lato.

- Przeleżałeś tam całą zimę i całą wiosnę. Długo.

- Tam?

- W rzece.

Janek starał się przypomnieć sobie ostatni dzień jaki pamięta. Październik. Dwudziesty trzeci. Wracał z pracy. Było późno. Wtedy zobaczył ją na moście. Płaczącą kobietę, trzymającą się metalowej barierki. Z burzą kasztanowych włosów. Mery.

- Wariat. Nie powinieneś był za mną skakać.

- Chciałem Cię uratować.

- Utonęliśmy. Razem. Moje ciało wyłowiono dwa tygodnie później. Twojego nie znaleźli. Aż do dzisiaj.

- Nie żyje.

- Nie żyjesz. Czekałam na Ciebie. Wyławiam wszystkich po kolei. Wszystkich, których ciała znaleziono. Wyławiałam i patrzyłam jak odchodzili w stronę światła. Jedni od razu, inni po jakimś czasie.

- A czy my teraz możemy odejść?

- Nie wiem. Trzeba zaczekać czy coś się stanie. Jakiś rozbłysk.

- Opowiesz mi w tym czasie dlaczego?

- Opowiem.

- A co to znaczy zlazły?

- Zlazły to taki, który odszedł od razu. Bo na ziemi miał dokończone sprawy. Nic go tu nie trzymało. Nie czekał nawet na swoje ciało.

Siedzieli razem kilka dni, opowiadali sobie o życiu, o dzieciństwie, o pracy, hobby. Zaprzyjaźnili się. I odeszli trzymając się za ręce. W stronę światła.