Jak dobrze, mogę myśleć o blaskach i cieniach,

ten jedynie jest martwy, o kim dobrze tylko

albo gęba na kłódkę - zabijam i wskrzeszam,

bo mi wolno, jak dobrze, nikt nie jest relikwią.

Nie po to przecież zginął, żebym nie mógł mówić,

ale żebym pod drzewem twarz w cieniach i blaskach

miał własną, a nie z mordą w kuble, krokiem równym

maszerował w pochodzie o wystygłych czaszkach.

Przecież krew ich wciąż żywa cyrkuluje w drzewach,

więc ich pod nim pamiętam w pozycji dowolnej,

siedząc, leżąc lub stojąc, nie chcę, więc nie klękam,

nie mam skrzydeł więc chodzę, gdy na twarzy mojej

drzewo kładzie to blaski, to cienie - jak dobrze.