Bardzo dziękuję. Mam nadzieję, że kolejnymi nie zawiodę.

Poetycki majstersztyk!

Oszaleć ze szczęścia, ale być, być szczęśliwym.
Umrzeć z miłości, ale kochać, kochać, wciąż bardziej i bardziej.
Stracić głos przez śpiewanie, ale śpiewać, śpiewać coraz wyższym i silniejszym głosem.
Oślepnąć od blasku, ale patrzeć, patrzeć w słońce, aż do wypalenia źrenic...

Pod pachnącą skórką wiersza zaszyte jest zagrożenie.
Wiersz przypomina misia z granatem w środku.

O zagrożeniu dowiadujemy się nie wprost. Trzeba zrozumieć kłamstwo. Poczuć truciznę w słodyczy.

Jednak nie tylko to, nie tylko temat zagrożenia płyącego z ułudy można zobaczyć w tym – powtórzę - poetyckim majstersztyku.

Po przełknięciu pierwszych trucizn-leków-tabletek-części wiersza, trzeba zacząć krążyć wokół zastawionego stołu cząstki ostatniej. Cząstki przygnębiającej, smutnej, załamującej z jeszcze jednego powodu.

Dużo przynosi mi satysfakcji, że się czyta, że śpiewnie, a nawet bluesowo... A że pierdoły, które nic nie wnoszą, to już przeżyję w samotności.
Odkłaniam się kłaniającym.

Można to czytać jako tekst o problemie jaki ma wielu dziś chłopców/mężczyzn (forever young) nie każdemu musi coś dać, ale niewątpliwie napisane zgrabnie, lekko i śpiewnie, i jak napisała Tetu - się czyta.

Szczerze? Jest wyraźny splot pomiędzy tytułem, a tekstem i to się czuje i to się czyta, ale co tak naprawdę daje czytelnikowi rozkminianie tego peelowego (nie)szczęścia? Mnie osobiście nic. Pozdrawiam.

Panie Adaszewski, kłaniam się...

Przeszedłem obojętnie. Pierdoły po prostu.

Można grać do tego bluesa

Do mnie pijesz Szanowny autorze?
;-)
No to: na zdrowie

Jakiś mędrzec kiedyś rzekł, że wszyscy musimy przejść przez jakieś traumy