niezmiennie wysoki poziom, pozdrawiam :)

Tak, po ponownym przeczytaniu, myślę, że "zakwitłoby" jest lepsze.

Ale może też i "zakwitłoby" jest lepsze... bo pojawia się takie, nawet nie wiem jak to określić, - maleńka pauza, ale taka łagodna, więc może tak jak napisałaś jest lepiej, może moja propozycja (co by zakwitło) za dużą prędkość nadaje i nie ma tej maleńkiej "pauzy" pomiędzy strofami. Tak się na żywo zastanawiam.

A jeśli mogę sobie pozwolić na maleńką uwagę to w pierwszej zwrotce bym tak napisał:

przedawkowałam słowa Piotrze
umarły wraz z sensem i nie ma nic
co by zakwitło

między nami...

- wydaje mi się, że tak jest jeszcze płynniej, ale to taka subtelność.

I pierwsza fraza, w którą od razu się wpływa, jak w dalszy ciąg dłuższej opowieści, to jednocześnie jak intymna korespondencja i równocześnie czytelnik (konkretnie ja, a nie jakiś abstrakcyjny i uśredniony) może się odnaleźć, bo to uniwersalnie. Ten wiersz płynie jak rozmowa mimo czytelnika, ale czytelnik jest dopuszczony do niej i słucha w skupieniu. Jest w tym też jakieś sacrum, sacrum intymności. Przypominają mi się obrazy De La Toura, jeśli ich nie znasz to zobacz, odnajduję w Twoim wierszu coś z tych obrazów.

Równie dobry, a może nawet lepszy niż poprzedni, łagodnie, spokojnie i melodyjnie a przejmująco o dramacie, jakby PL-ka się z czymś godziła i śpiewała kołysankę. Podoba mi się, że samobójcom będzie wybaczone, a mróz na koniec bardzo przekonujący.

https://www.youtube.com/watch?v=vbttZVTSJRU