Fajne jest to, że pokazujesz czyjąś tragedię i dramat, ale trzymasz słowo na wodzy, tonujesz frazy, ten dramat wynika jakby spod spodu, spomiędzy wersów, trochę jak w utworze Henryk Kwiatek Świetlików, ot taka luźna opowieść, a mówi o człowieku.

Tonację nazwałbym - bluesowo balladową, można do tego gitarę podłożyć, może tez być inna muzyka, hałaśliwa, ale łamana, momentami z delikatnie wybijającą rytm perkusją, a momentami robiącą hałas, gitara momentami cicho plumka, a potem zgrzytliwe riffy i klangi. Ewentualnie pójść w paradoks - liryczny podkład ze skrzypcami i odstająca od tego melorecytacja i treść. W każdym razie dobry tekst.

Dotrwałem do końca i nie żałuję. Dobrze się czyta, fajnie prowadzona narracja. Czyli Rafał to taki everyman, któremu nadaje się randomowe imię, Rafał jest pod każdą szerokością geograifczną, nikt nie wie jak ma na imię i nie uczy się go, bo Rafała zaraz nie będzie, a na jego miejsce przyjdzie następny. Metafora losu ofiar wojny, metafora losu ofiar bezwzględnego dobrobytu. Bardzo podoba mi się coś w narracji i w tonacji tego utworu.

Data powstania serii jest ważna w kilku aspektach, pierwszy to to, że Rafał jest Ukraińcem. To ta sama wojna co w 2022. Ale mam nadzieję, że udało mi się tu stworzyć również ciekawą metaforę, pewien uniwersalizm i mimo wszystko morał. Pozdrawiam tych którzy dotrwają