przejrzyjcie na oczy

obojętni

na wszystko co odkryliście

w zieleni wybujałej

w erupcji wulkanu

otuleni wątpliwościami

których ciepło pamiętacie jak nikt

upodabniając się do ultrafioletu

odchodzicie w krainę inków

w bezsenność wysp gdzie huragany rozwiewają bezimienne twarze

zabieracie ze sobą niedobór bursztynowych kufli

winogrona udeptane nogami

szaszłyki o boskim stworzeniu

żeby tylko nie zgasnąć i obudzić się w drodze powrotnej

to wasze fragmenty

nie możecie ich oddać tak sobie

bez walki

aczkolwiek

człowiek nie ma nic

kojarzy się tylko z poświęconą drogą

pamięcią zamieniającą się w wilgoć jaką nosi w sobie

słodyczą opróżnioną bezpowrotnie

ulicą ukrzyżowaną

w szacie fioletu przebrzmiałej od bólu opustoszałej pastorałki

ten fragment kościoła oderwał się od rzeczywistości

niewidzialny dla oczu człowieka