Mister D.: BIAŁY. Serwis poetycki.

Właściwie nie pamiętam jak miał na imię Biały,

pewnie pseudonim zawdzięczał postawionym na jeża farbowanym włosom,

którym konsekwentnie pozostawał wierny.

Sorry stary, masz jakieś drobne? Zbieram na

kolesi z...

zagaił mnie podczas koncertu w Hybrydach,

ledwo już mówiąc, ledwo już stojąc w półmroku na schodach do góry,

w półmroku na schodach w dół.

W oczy spojrzała mi farbowana na rudo dziewczyna,

stojąca obok Białego, niemą i smutną

wyrażając wdzięczność, że nie dałem mu na mitycznych kolesi

skądś tam,

którzy po raz kolejny nie mogli wejść na koncert.

Potem już tylko smutno patrzyła na Białego, jakby godziła się z tym,

że nie można go uratować, a jednak wciąż dostrzegała w nim coś

wartego ocalenia. Nie dało się tego nie widzieć -

Biały miał w sobie coś i wokół siebie

specyficzną aurę, nie znając lubiłeś go, w myślach mówiąc

dlaczego to sobie robisz, człowieku, a

nie mam stary, to były jedyne słowa

jakie z nim wymieniłem na głos.

Pamiętam go jeszcze wyraźnie siedzącego w słoneczny dzień

na jakimś trawniku, schodzą się punkowcy, a Biały wita ich śpiewem -

Guantanamera, wspaniała wyspa nieznana!

Guantanamera, wspaniała wyspa gorąca!

na znak, że za chwilę żaglowiec pod czarną banderą

ruszy po rozkołysanych wodach, jeszcze w miarę trzeźwy,

bo całkiem nigdy nie bywał.

Niedługo potem naćpany kwasem Biały wyskoczył,

czy też wypadł przez okno,

jeden z wielu falstartów śmierci,

a jednak wciąż ją widzę wyraźnie

w półmroku na schodach do góry,

w półmroku na schodach w dół,

jak pyta mnie o drobne na kolesi

donikąd.

Spis rzeczy