Tych kilka miasteczek, które da się rozpoznać na zdjęciach

nie powinno przeważyć szali. To w końcu tylko świat

poddany pobieżnym oględzinom. Choćby numery przy bramach

nie chciały przypominać, coś w obrysach postaci

każe przywołać ich głębokie, wilgotne nisze, gdzie światło

szybko grzęźnie po pas, po szyję, żeby ostatecznie

stracić grunt pod nogami. Nie wiadomo nawet, czy uda się

na powrót przepłynąć na drugi brzeg, uchwycić okazji

kiedy pamięć zaczyna słabnąć, pozwalając kształtować się

rękom. Ciepła, plastyczna glinka, wciąż ciekawa 

co z niej można ulepić, jaki kształt zdolny jest przybrać wrzątek

rozlewany do kubków z czerwonymi od mrozu uszami.