Oprócz tego przemyśleć taką kwestię - czy o udanym życiu decyduje jego długość, czy jego zawartość?
Ponadto - czy szczęście polega na kwestionowaniu praw fizyki i zaprzeczaniu teorii względności? Jeśli podołasz jej zaprzeczyć udowadniając, że jest błędna, to Nobel i wielka fortuna przed Tobą, i bezgraniczne szczęście doczesne.

Mam bezwzględne zaufanie do śmierci, a to czy ma się dużo czy mało pieniędzy zależy od tego jak długie życie nas czeka, może się okazać, że zginiemy wszyscy w wielkim rozbłysku, a tylu ludzi zmarnowało życie na pogoń za fortuną, a i tak im było mało, bo nie ma takiej sumy, aby człowiek nie chciał mieć większej. Polecam pozytywne wnioski z wiersza wyciągnąć, bo czasy są ciekawe i wszystko może się zdarzyć.

Pozdrawiam.

*A. Camusa

Myślę, że człowiek, dla którego wszystko jest względne/relatywne/zależne od - musi być bardzo nieszczęśliwy.
To przygnębiające, nie mieć żadnego punktu oparcia, w niczym. "Gody" i "Lato" A. Camuas - skojarzyły mi się z tym wierszem, może przez podobny (podprogowo) stosunek do spraw ostatecznych.


Pozdrawiam,
The Meanest Cat

Ależ proszę.

Dzięki ;)

ok, pod spodem zamieszczam pierwszą, skróconą wersję, specjalnie dla Ciebie ;)

Ze względu na sympatię do krótkich form i starych piosenek pozostanę w odniesieniu do pierwszej wersji :)

Dzięki, a właśnie rozwinąłem wiersz, i chciałem go podmienić:

Wreszcie przypływ gotówki - może się wydarzyć,
że pieniędzy wystarczy mi do końca życia,
a być może, że świata. Mogę być doprawdy
niepomiernie bogaty, swobodniej oddychać,

nie słysząc jak lód trzeszczy ufać ci bez reszty,
bo komu jak nie tobie, że na pewno przyjdziesz,
że się do mnie uśmiechniesz ufam tobie śmierci,
bez tych męczących pytań, czy bym za ojczyznę

zdał na piątkę z krzyżykiem - zdjąłem z twarzy flagę,
wolę punka od hymnu, na łepku od szpilki
jest oddech - nie ma miejsca na sztandar już żaden,
tylko drzewa łopoczą, są prawa fizyki.

Och, teorio względności, cieszysz mnie najbardziej,
bo lód pode mną trzeszczał, a teraz nie trzeszczy,
chociaż łepek od szpilki wciąż dalej i dalej,
że się do mnie uśmiechniesz - ufam tobie śmierci.

Oby nie starczyło…
Niechby PL musiał jeszcze długo po pięknym świecie się błąkać i trudzić rzemiosłem jakimś, by móc znowu „myśleć trochę jakby ściślej i wymyślać śmiało nowy plan”.
Pozdrawiam