Wiersz ma potencjał, ale: primo - jest przegadany, myśl czytelnika nie może przez niego przebrnąć swobodnie, gubi się po drodze w natłoku słów. Secundo - dobrze byłoby z niego pousuwać różne tandentne, sentymentalne zapychacze, w stylu "zwątpienie w swoją osobowość", "chwile zapomnienia", "noszę w sercu pamiętliwie i ckliwie", itp. Tertio - mnie patosu - "moje ciało spłonie" - to jest tak przerysowane, że aż śmieszy, zamiast wzruszać. Quarto - lepiej jak najmniej wciskać czytelnikowi przemyśleń banalnych i oczywistych, w stylu "deser jest tylko krótką chwilą", "każdy i tak widzi tylko żar"... - taka filozofia truizmów jest wrogiem poezji.

Warto się skupić na obrazach i jak najwięcej przemawiać konkretami - jedzenie jagód jako zbliżenie kochanków ma wymiar niemal archetypu (obecne np. w twórczości ludowej od wieków), to może być dobry punkt wyjścia, tylko bez kopiowania utartych wzorców.

Pozdrawiam,
The Meanest Cat.

dla obietnicy mogę otworzyć się na oczach wszystkich ludzi

jest to niemożliwe bo każdy i tak widzi tylko żar wokół siebie

- mi tylko te dwa wersy się podobają.

Tytuł skrojony pod treść, nie czepiam się szczegółów, przyjmuję wszystko jak leci...

Dobre by to było, gdybyś trochę odchudził tekst. Masz tendencje do przegadania, a w tym temacie przydałoby się trochę ascezy słowa (zaćma wspomnień, pomruk zwątpienia - po co ta pseudoliryka). Warto przemyśleć każdy wers, bo temat ważny.