To nie jest zły tekst, ale koniec wymaga dopracowania - powtarzasz się ("na moje skinienie"). Może wersyfikacja trochę przeszkadza, ale jest pomysł.

strach topnieje przeszytym blaskiem
teraz samotny ocean wyciszony
wzbiera we mnie kolory inne wzory
na moje skinienie płonące kije
wirują fioletem zmierzchem
nad piaszczystą plażą znowu
wpadają w sidła moich dłoni
bardzo potulne wiedzą teraz
ja jestem reżyserem
________________________

A gdyby tak? Przedstawić zapis wiersza?
Na pewno więcej zyskałby jakościowo, czytam teraz jasniej.

Pozdrawiam

To jest krawat a nie wiersz. Tę przypadłość nazywamy enteryzmem.

"płonące kije" kojarzą mi się z granicą białoruską.
Poza tym jest trochę chaosu