Jest kilka smakowitych przez swoją prostotę fraz. To chyba dobrze. Zrobiłaś zbyt głęboki wdech i nieco poniosło, ale to nie jest wielki grzech. Właściwie to żaden grzech.
Pisz i czytaj. Czytaj najświeższe wiersze i zastanawiaj się, jak nie chcesz pisać i dlaczego.

Fraza wskazana przez grzybową jest niezwykle obrazowa. Zobaczyłam gwiazdy odbijające się w wodzie dzięki której pulsują, żyją, a dzięki którym ona zdaje się oddychać. Taka potrzeba wzajemnej adoracji, że tak sobie to nazwę, uzupełniania się i to coś z jutra i coś z kiedyś czyni ją dodatkowo bardziej pełniejszą. Ładny to obrazek. Podoba mi się też puenta, pulsuje nienasyceniem. Pozdrawiam.

Giocond(ą)ę! — bardzo dobre wprowadzenie

'miriady brylantowych drobinek
pałających jasnych spojrzeń
twoich cisz twoich pełni
rzeczy widzianych i niewidzianych
naszych wielkich przeznaczeń
i jeszcze większych przerażeń'

( czuję to, gdy czytam jednym wdechem )

'fale smagają rozgrzane piaski
między nami pustynnieje cudza
przyszłość
( tu zrobiłem pauzę, która myśli, podobnie jak u xlaxa
zatrzymała mnie tą frazą, wiem, co autorka ma na myśli)
będę odtąd samym patrzeniem'

(skoro jest puenta i bardzo dobrze konstatuje z całością wiersza — powinna była dopełnić tytuł:
/ będzie odtąd samym patrzeniem / ( moja wizja )
'Tamta woda'

Całość się podoba!
Pozdrawiam

w zasadzie nie powinno mi się to podobać, bo nie lubię animizacji i wytartych desygnatów, ale mimo wszystko coś urzekającego jest w tej frazie:
woda oddycha światełkami pulsujących gwiazd

pozdrawiam serdecznie -miłego dnia

Lechoń Tuwim styl schemat rodzaj fraz starych mistrzów aczkolwiek w nowoczesnej wersji i zwłasnym tematem przesiaknięty romantyzmem doraźniejszych czasów ....

rytmiczny wiersz, dobrze poprowadzony, bez nadsłowia. niby oklepane chwyty ('fale...piaski', 'słowa...wietrze'), ale poetyka i płynność tego wiersza nadają im ironię, która współgra z bardzo odważnymi, i co najważniejsze, prostymi metaforami ('i jeszcze większych przerażeń'). bardzo dobre zamknięcie. jest wszystko, czego spodziewam się jako czytelnik.

Malowniczo. Lubię twoją lekkość, czytając mam wrażenie, że te wiersze po prostu powstają bez większego wysiłku i tak sobie płyną, czasem zahaczając o wystający kamień, o którym wspomina Xlax, chociaż mnie akurat ten neologizm nie razi, bo całkiem ładne określenie znalazłaś, żeby oddać zamysł i jednocześnie połączyć wers z poprzedzającymi pisakami. Trzeba próbować, po swojemu.

Jest impresjonistyczne, może trochę nadpoetycko. Parę fraz jest mało kontaktowych np. "między nami pustynnienie cudza przyszłość" - dla czytelnika to wydmuszka, bo nie wiadomo, o co chodzi. Warto by było text skondensować. Witam.