Rzeczywiście, czasy naszej młodości były równocześnie najlepsze i najgorsze. Napisane dobrze, bez poetyckiego nadęcia i koturnowej metaforyki. Lekkie zakamuflowanie faktów zmusza do myślenia - nie tworzysz rebusów. Wprawdzie wierszy wspominkowych mamy setki, ten się wyróżnia przez powtórzenia. Zdublowanie "ciemnej" niepotrzebne. Pozdrawiam

Mi się podoba, przekonująca prostota i bardzo fajnie płynie, dużo oddechu i przestrzeni, i melancholia.

Trochę Grochola poleciałaś. Ale przy ognisku z gitarą zadziała ;-)

anafora się broni i jest ok
potrzeba jednak ciekawszych, mniej opatrzonych obrazów i wyrazistej puenty

Znawcy może powiedzieliby, że nic odkrywczego, ale ja lubię takie wiersze, co płyną, opowiadają historię, którą można w różny sposób sobie dopowiedzieć. Podobają mi się niewymuszone analogie i taka zwiewna lekkość, choć pozorna. Jedynie powtórzenie "ciemnej" w moim odczuci zbędne. Reszta na tak. Przyjemnie się czytało, przyjemnie dopowiadało i równie przyjemnie odkrywało.