grzegorzgrześ: Objawienie. Serwis poetycki.

i zstąpił do mnie z nieba

anioł śmierci z mieczem Jedi

rozszczepił pejzaż po horyzont

a w tej szczerbie zielone cyferki

a z tych cyferek postać siedząca na tronie

pogładził zakola cekolem starzec

aż spłynęła mu mądrość na czoło i oczy

jasne oświecenie jasne że aż mroczy

zstąpiło nań jak anioł śmierci z mieczem Jedi

z owej szczerby wyrwy rozszczepu głos wybiegł

jak kociak co go pies zagonił na drzewo

na tym drzewie zaś krocie kocie krocia

słów tak mądrych że niemożliwych w zrozumieniu

przeląkłem się tej objawionej prawdy

a starzec cały zatopił w cekolu

anioł zaś powiedział - nie zapomnij coś usłyszał

w wielkim objawieniu

wyłączył miecz i odleciał w niebo

po horyzont zrósł się znowu pejzaż

starzec jaśnie oświecony został skałą

ja zaś pomyślałem - chyba ćpać nie warto

ale wciąż szukałem w językach wymarłych

cóż miały znaczyć te słowa przedziwne

aż w najtajniejszym archiwum

garbaty brat zakonny zezem na mnie spojrzał

i powiedział:

Był sobie król poważny i smutny

który wciąż marzył by ryknąć śmiechem

sprowadzał więc błaznów z całego świata

i nie przeżył ni jeden

Aż przybył błazen z dalekiej krainy

zamiast dzwoneczków i czapki miał kopyta i rogi

stanął przed królem i skłonił się nisko

na co król rzecze - rozbaw mnie

Błazen wyraźnie przygotowany

wyciągnął pergamin i pióro

- oto cyrograf mój miłościwy

podpisz a będziesz już rozbawiony.

Król więc podpisał i czeka i nic

każe więc błazna nabić na pal

a ten zaczyna ze śmiechu wyć

bo wyjątkowo udał się żart

Portal Poemax jest prowadzony we współpracy ze stowarzyszeniem

Spis rzeczy

Akcje promocyjne

Inne

Forum

grzegorzgrześ

Objawienie

Komentarze