Ale ważne, że Beksińscy ;-)

nie, mój błąd - wzięłam Mateusza za Tomasza. Zdzisław ma rondo, Mateusz ulicę, linia ta sama, ale to nie ojciec i syn, więc Sanok nie jest jednak wyjątkowy ;))

pozdrawiam :)

Słuszne wnioski, Anita. Pozostaje jedynie ludziom włączyć przypominarkę, bo to samo się nie zadzieje ;-)
Rondo ojca i syna? Może o to chodzi, że jak nieopierzony wjeżdża na rondo dwupasmowe, to mówi "w imię ojca i syna..."?

skoro zapomnienie jest równoznaczne ze śmiercią, to pamięć z życiem. w myślach innych żyjemy i żyć będziemy. dlatego warto się czasem zamyślić.

a tak na marginesie, czy gdzieś jeszcze jest miasto, w którym ojciec i syn mają każdy swoją ulicę (rondo)?
nie licząc królów i cysorzy, bo oni to generalnie mają klawe życia.

pozdrawiam

palindrom mówi:
solą żart strażą los

Ile Ty masz lat, że jeszcze wierzysz w sąd ostateczny?
Gleba, Panie, gleba.

Na sądzie ostatecznym będę próbował użyć
argumentu:
anioł stróż się obijał i mnie nie ostrzegł, że można pójść do piekła za poglądy. Może uda się wykręcić. Kto wie.))

Widzę, wokka, że tkwimy w tym samym światopoglądzie. Ale to dobrze, bo po co się później rozczarować, ha ha...

Wiara w istnienie duszy podobna do wiary Sokratesa w platońskim dialogu "Fedon",może ułatwiać pogodzenie się ze śmiercią i zgodę na fakt, że szybko się o mnie zapomni, że po moim życiu nie zostanie żadnego śladu. Po prostu zniknę ze świata.
Z drugiej strony nie ma sensu potrzeba, żeby coś zostało po mnie. Przecież po większości ludzi brak jakichkolwiek śladów. Nawet tych, którzy za życia wiele znaczyli. A pamięć o tych sprzed kilku tysięcy lat to jest NIC w porównaniu z miliardami lat trwania wszechświata.
Rysunki na ścianach grot i jaskiń, najstarsze ddowody potrzeby sztuki, powstały
kikadziesiąt tysięcy lat temu. Wiadomo też, że nasza planeta zniknie najpóźniej za kilka miliardów lat. Z procu w proch.
Duszę i różnych bogów wymyślili ludzie, żeby nie czuć się tak źle na myśl o śmierci i na widok śmierci. Metfizyczny sens sztuki też służy pogodzeniu się z nieuniknionym odejściem każdego
"próba generalna" zajmuje się pytaniem: co pozostanie po mnie, bez odwoływania się
do duszy i do boga. Wiersz nie zostawia złudzeń, że zostanie NIC.
To trudne do zaakceptowania ale to jest prawda.

Dziękuję Dagny za przemyślenia, a przede wszystkim za szczerość. "Wydumka konceptualna" to ładne i delikatne określenie typu wierszy. Myślę, że w poezji nie ma granic w wymyślaniu tematów. A, że może coś trafiać do czytelnika, to nigdy nie wiadomo. A propos tego tekstu na Fejsie mój dawny nauczyciel poczęstował mnie superlatywą. Ważne, by nie przynudzać. Wszystkie portale poetyckie to opery mydlane, niestetti.