Xlax, dziękuję za wpis. Chciałam dać tekstem w nagłówku wymiar bardziej uniwersalny całemu wierszowi, bo bywa, że niektórzy utożsamiają Pl-a z autorem. Fakt iż z przemocą się nie dyskutuje, nie zamyka dyskusji na jej niuansowanie…Ciekawa jestem Twoich sugestii odnośnie tekstu - ale zastrzegam,nie jestem w jego przypadku dogmatyczna, bo to takie moje dziecko, któremu się do dziś przyglądam, napisany bardziej emocją niż strategią…( ale, o ile znajdziesz czas i ochotę). Pozdrawiam.

Początkowy wpis w nawiasie zastrzega już tematykę jako nienaruszalną, a więc Nie będę komentował. Aczkolwiek jest parę wersów do poprawy.

Gudmundurze, dziękuję za wpis i refleksję.
Ciekawie zinterpretowałeś kwestię posiłku; nie postrzegam go jako „ czasoumilacza”, raczej kwestię prawdziwej batalii o zdrowie, czegoś fundamentalnego też patrząc z pozycji kultury ( wspólny stół, biesiadowanie).
Osoba dotknięta przemocą, nie odczuwa głodu, jej ciało jest spięte jak w stanie wojny, obolałe od emocji, zatraca się poczucie czasu, naturalnego rytmu sen/ posiłki.
Po usłyszanej historii i wysłuchaniu kilku innych, kiedyś jeszcze wrócę do tej tematyki. Serdeczności !

O, kurczę!
Całość daje mi do myślenia, że należy ją doceniać,
grą słów wypływających z myśli jako ulotność życia.
Prosto, z miejsca ciała, które zajęte jest innymi sprawami niż posiłek;
w tym wypadku chodzi o jego energię,
jaka odkryta w środku musi szukać rozwiązania,
żeby nie poddawać się 'czasoumilaczom',
tylko za pomocą chęci życia znaleźć sam sens!

Pozdrawiam

Malino, dziękuję za czytanie i refleksję. Trudno mówić lekko o ciężkich sprawach, nawet nie wiem, czy byłoby to pożądane, choć tyle, że chciałam uniknąć patosu ale jeszcze na spokojnie obmyślam narracje, pozdróweczki :)

Na początku mnie ucieszyła ta niczego nie zapowiadająca sielanka, ale na koniec poczułam ciężar wiersza.

Wokka, dzięki; ano okolicznościowy, czy słuszny, to inna kwestia, mam nadzieję, że tak.
Tekst powstał po moim spotkaniu osoby, która mi pokazała kilkucentymetrową bliznę na głowie - efekt pożycia z przemocowcem. Szok, spróbowałam ubrać w słowa; jeszcze jedną, nieostatnią próbę podjęłam w tomiku…trudno jest przejąć narrację ofiar, ale lubię wyzwania. Pozdrawiam.

Okolicznościowy ale słuszny wiersz.