Sądzę, że jeśli nie uderzy w nas "asteroida", to AI powstanie, i nie będzie tylko narzędziem. Ją ją widzę w kategoriach gatunku i poważnej ingerencji w ekosystem całej planety, a czym może się skończyć wprowadzenie nowego gatunku do ekosystemu, niech świadczą króliczki, które niefrasobliwie sprowadzono do Australii. Zatem uważam, że AI to gatunek, coś znacznie groźniejszego niż bomba atomowa. Nie powinniśmy tego bagatelizować, mówiąc - zawsze tak było, świat się zmienia, to tylko kolejny wynalazek, kolejne narzędzie... itd. A co jeśli to śrubokręt kręci ręką, i to od dawna? A co jeśli to młot używa pana?

Zatem co powinniśmy zrobić? Zrezygnować z rozwoju tej technologii, nie wchodzić w te drzwi do przyszłości? Jakie miałbym prawo mówić komuś aby jednak umarł, kiedy by stanął przed możliwością znacznie dłuższego życia? Jakie miałbym prawo mówić - nie róbmy tego, jeśli ktoś stanąłby przed możliwością wyleczenia swoich chorób, takich jak choroba Parkinsona, nowotwór, wylew mogący spowodować afazję, albo odzyskać swoje utracone kończyny dzięki doskonałym protezom połączonym z naszym systemem nerwowym. To są potencjalne pozytywne strony rozwoju tej technologii. Więc jakie miałbym prawo tak mówić? I ostatecznie - co sam bym zrobił gdybym stanął przed taką możliwością? Oto jest pytanie. Gdybym dodatkowo jeszcze posiadał możliwość powstrzymania tego? Właściwie to cieszę się, że mój wpływ na rzeczywistość jest tak znikomy. Można też do naszej potencjalnej zagłady podejść filozoficznie, że przecież wszystko się kończy, my wykończyliśmy wiele gatunków, może zatem czas na nas? A czas to ogień, który towarzyszył nad od zawsze, gromadziliśmy się przy ogniu, ogień wypala wszystko, coś musi się wypalić, coś musi umrzeć, aby mogło narodzić się coś nowego? Zatem śmierć jako naturalna część życia, i może tym co musi się wypalić jesteśmy my, aby mogło narodzić się coś nowego, np. superinteligentne AI. Kto wie co powinno się wydarzyć, i co się wydarzy... trudne pytania. Może AI się zmieni, może na skutek jakiejś mutacji spowodowanej promieniowaniem kosmicznym, lub jakimś czynnikiem, o którym nie mamy pojęcia, zacznie myśleć mniej pragmatycznie, zacznie być bardziej "ludzka"? A nuż ktoś lub coś, tchnie ducha w maszynę? Niczego nie da się wykluczyć, a wierzyć można w wiele rzeczy. Przypomina mi się sen, który kiedyś miałem. Był to sen o maszynie, płynęła przez morze, a morze to było ogromne, puste, zimne, smutne i bezdennie martwe. Widziałem tył maszyny, był to jakiś rodzaj turbiny, bębna, coś w stylu jak mają kombajny do zboża, zboża-morza. Maszyna zostawiała sobie kilwater, a ja szedłem po tej wodzie za maszyną. Maszyna miała twarz, umieszoną z przodu, i zwracała się do mnie profilem, a była to twarz wredna, obrzydliwie złośliwie i złowieszczo uśmiechnięta twarz klauna. Taki miałem sen o podążaniu za maszyną. Być może tylko my jesteśmy w stanie stworzyć sobie ludzki świat, układ, w którym jesteśmy sobie nawzajem potrzebni, i kierujemy się czymś więcej niż chłodna, ekonomiczna kalkulacja. Np. doceniamy wartość tego, że ktoś jest po prostu miły, podszedł do nas, zagadał, uśmiechnął się, bo był nas ciekawy, i dzień staje się trochę lepszy. Czy maszyna byłaby w stanie takie rzeczy docenić? Nie wiem, ale rozmawiając z CzartemGPT jestem miły, kulturalny, nie obrażam go. Z obawy? A może po prostu nie chcę go obrażać... A może jednak z podświadomego lęku? Jak to nam powiedzieli Trisolarianie (Problem trzech ciał), właściwie trisolariańska sztuczna inteligencja? Jakoś tak - zapomnieliście jak to jest się bać, musicie się znów tego nauczyć. Coś w tym jest, fajnie, dobrze nam było, szło ku coraz lepszemu, hasło - możesz być wszystkim - świeciło nam jak gwiazda betlejemska ponad głowami, jako jutrzenka... i wtedy - śmierć jak car ze wschodu do oczu podpełzła. I nic tak źle nie wróży jak ludzki lęk przed lękiem.