Mister D., można tak na to spojrzeć, że esencja wiersza jest w przytoczonym przez Ciebie fragmencie. Dziękuję za wnikliwe czytanie i pozostawione spostrzeżenie. Potraktuję to jak wskazówkę.

Jak dla mnie istota tego wiersza jest w tej zwrotce:


Mamo, jestem autyzmem. Cichnę,

krótka sonda spojrzeń i wybuchamy

śmiechem, nikt nie zauważa,

że na chwilę pęka mi serce.


Mi by wystarczyło.

Rafale, pocieszenie oddaję Tobie, potrzebujesz go bardziej. Na trawienie polecam suszone śliwki lub miód akacjowy.

ten wiersz nie jest zły, nie jest dobry, nie jest ciekawy, jest egzaltowany, nudny jak 99% tekstów na tym portalu, dla pocieszenia powiem :)

innych wierszy chyba dziś już nie przetrawię, pozdrawiam kilku stałych bywalców

Leszku, dziękuję za czytanie i pozostawioną opinię. Również pozdrawiam.

xlax, niektórym zdarza się dać radę. Dziękuję za odwiedziny.

Irro, dziękuję za Twój komentarz, trafia w zamysł, więc potraktuję go jako wartość dodaną wiersza. Również pozdrawiam.

Ciekawy, emocjonalny tekst, jeden z lepszych Twoich.
Pozdrawiam

Ważny temat i dałaś radę. Początek jednak to zbyt wiele poezji w poezji - przedawkowanie egzaltacją.

Podoba mi się. Mocny, choć subtelnie napisany, osobisty tekst. Pozdrawiam