Mister D.: "BO SZCZĘŚCIE TRZEBA RWAĆ" - WIERSZ DLA DRUGIEGO POLAKA .... Serwis poetycki.

Panie Sławoszu - z serca życzyłem wylotu,

udanego pobytu na stacji kosmicznej,

po wielu perturbacjach nareszcie Pan poczuł

wgniatającą w oparcie newtonowską siłę,

która ryczący opór ludzkiej woli stawia,

a potem cisza, w jakiej uwolniona woda

przybiera kształt kulisty, zupełnie jak nasza

Ziemia, którą wisienką, w jaskrawości słowa

nazwał Edward Stachura, i na którą z serca

życzę Panu powrotu. Z orbity zobaczyć

nasze wspólne domostwo, gdzie nawet najmniejsza

z żyjących istot w kropli rosy może znaczyć

tak wiele dla całości - Panu się udało.

Poniekąd z nas genialny/dziwaczny gatunek -

mikroskop i teleskop, gdzie by stopą stanąć,

jeszcze Ziemię rozszczepił na płaską i kulę,

dłutem atom rozłupał uwalniając piekło,

jak energię dla domów, podróży dalekich,

by któregoś dnia, może, rozstać się z planetą:

jak pięć złotych, złotówka, jak grosik, jak cekin,

jak brokat pośród innych, jak błękitna kropka

nad i co dalej będzie, świecąca coraz słabiej,

bezcenniej, drogocenniej, gdy otwarta droga

w to ciemno, coraz ciemniej, cisza jak imadłem

miażdżąca zewsząd skronie... przystanek na Marsie?

Choć nie jak Musk to widzi - drzwi z trampa wyważyć,

zadzwonić ostrogami i zasadzić flagę.

Tu siły na dekady, stulecia ma starczyć.

Ale wróćmy do Pana - z serca Panu życzę

bezpiecznego powrotu w objęcia planety,

na sławę i uznanie Pan już niewątpliwie

zasłużył - niczym w banku Pan ma i w kieszeni,

ale może Pan jeszcze ten skromny talerzyk

z wiśniami przyjmie - proszę, niech się Pan częstuje,

soczyste, świeżo rwane, prosto z drzewa, z Ziemi.

Spis rzeczy