Bardzo wyraźny ten obraz. Wszystko wyostrzone, w dużym przybliżeniu. Bardzo mi się podoba.
Pozdrawiam.

taki gotycki ten obrazek mi się wydał
koniec trochę przewidywalny, ale podoba mi się ruch wiersza od horyzontu po klif czy jak to się tam zwie

Dziękuję Leszku :)

Dobrze że tu zajrzałem, znalazłem dobrą, dramatyczną poezję.
Pozdrawiam

Jasne Rozar, przebarwione jak jasna cholera i te tępe spojrzenia...

Oczywiście to tylko moje wizje i odczucia

Oczywiście Leno wiem na co mogę liczyć z Twojej strony .
Mam nadzieję że nie jesteś - sprzed stu lat :-)

Ja jestem z portu i jestem patologiczna. ;) nie chcę Cię martwić ale Ty Azi też.

Kobieta z południa powiedzmy tak sprzed stu lat
- jest szczupła a nawet wychudła
- suche madonny - popękane a nawet przebarwione od ostrego powietrza
- zapewne też o tępawym spojrzeniu
- jaszczurki
- na fali bez myśli

Ja odbieram to jako obraz dość realny kobiet - tak jakby ograniczonych a zarazem z pewnym pierwiastkiem ,,dzikości" – (tu nie mam odpowiedniego słowa) .

Z naszego punktu widzenia ludzie portów lub przedmieść są tacy. NP. jak choćby spojrzenie dzieci z rodzin patologicznych.

I ja ten wiersz tak odbieram ( o ile prawidłowo) .
Dla mnie jednak tamte kobiety to pełne bólu i troski matki i babki . Pomimo że mają w sobie chytrość a nawet chciwość to jest podyktowana trudami życia .

Ja widzę na Twoim obrazie piękne kobiety nad morzem które pod ostrymi rysami twarzy pełne cierpienia niosą wielkie człowieczeństwo .

Za mało się zaangażowałaś propagandowo, Iza. ;)
Nieuczciwie piszesz.

To jest piękna poezja, ma w sobie coś magicznego.