Bardzo mi się podoba! Osobiste, intymne - a jednak osadzone w jakiejś szerszej perspektywie.
Jakby dziewczęce wspomnienia, jakby nawiązanie do zabawy w pogrzeby - a zarazem inne znaczenia - że z nieba nie tylko ptaki ale i bomby, że możesz wyczekiwać ale i tak przyjdzie niespodziewane, że będzie cisza - ale przed nią może być burza...
Lekko nakreślone, jednak z dystansem
("albo zaczynała się pora kolacji")
z pomysłami na mocne wersy - takie "one linery" :) -
"a wszystko, co istnieje, dawno oduczyło się płakać",
razem tworzy to bardzo podobającą mi się całość...
Kruchość... To w tym wierszu czytam jako dominującą rzecz... Kruchość tego całego...
Z szacunkiem - ryszelie

Milo, nie wiem za co... Ale miło, że zajrzaleś. :)

Grzegorzu, skoro jest to dobrze, bo taki był zamiar. Dzięki X2. ;)

I dobrze, jest wiersz. Przekonuje mnie, . Witaj

dziękuję

:)

Tomku, poczułam ulgę, bo okazuje się, że nie zawoalowałam inspiracji Vonnegutem na tyle mocno, by nie można jej było odczytać. Uff.. Dziękuję. :)

Justyno, serdeczne dzięki za taką opinię. Miło, że jednak ten "pamiętnikarski" charakter udało mi się czymś zrównoważyć. :)

Pozdrowienia!

Zakończenie dodaje temu tekstowi siły, wcześniej wydawał mi się zbyt delikatny, zbyt wspomnieniowo-pamiętnikarski, ale zakończenie zmieniło moje zdanie. Robi wrażenie i nadaje całości wielowymiarowy sens. Staje się opisem cichego ludzkiego wnętrza, a raczej jego klimatu :) Pozdrawiam serdecznie :)

Nie wiem, czy to dobre słowo, ale napiszę, że śliczne. (A Vonneguta lubię. Zdarza się).
Pozdrawiam.

Zdzichu, bardzo dziękuję za czytanie. :)

Davidzie, cieszę się również i dziękuję za tak miłe przyjęcie.

Kłaniam się! :)

Czapki z głów - super. :)