Punkt repasacji wierszy mieścił się w suterenie z okienkiem - w sam raz do zaglądania pod spódnice przechodniom albo robienia głupich min do ciekawskich kundli.

- Czy da się coś z tym zrobić? – Zapytał kudłaty chłopak, kładąc na ladzie papierową kulę wielkość śliwki renklody.

- Jak pan widzi – odpowiedziała kierowniczka, wycierając ręce w niebieski fartuch – nasz kontakt z otaczającą rzeczywistością ogranicza się do kolorowych majtek i mokrych nosów.

 - Ale chyba robicie sobie przerwy na papierosa, żeby czasem zobaczyć wszystko od pasa w górę?

- Charakter naszej pracy wymaga skupienia. Tak naprawdę, to mogłoby nie być tego okna, słońca i świata zewnętrznego. – Powiedziała kobieta wygładzając kartkę. - Wystarczą sterty kawiarnianych serwetek, pakowego papieru, czy marginesów wyrwanych z buchalteryjnych książek.

- Rozumiem, że stąd się bierze potrzeba poprawiania wszystkiego, co do was przynoszą?

- Cały świat jest do poprawki, więc zaczynamy od wierszy. – odpowiedziała szefowa punktu repasacji, uruchamiając maszynkę do wyłapywania niewybaczalnych błędów.