omijam epicentrum wydarzeń. nie smakuję językiem tłumu.  

oddycham głębiej, a na kubkach smakowych powoli osiadają maliny.   

bez grama szkodliwej między nami chemii byłyby kwaśne.  

ich delikatne okrągłości powoli rzuciłyby mnie na mieliznę.  

ot, spotkanie pokoleń bez nadmiaru uczuć. po to,  

by nadać sens co poniektórym przykazaniom  

obeszliśmy wszystkie kąty, wytarzaliśmy się   

po dywanach zbyt drogich, by po nich tylko chodzić.  

na obczyźnie do ogrodu pokus wchodzi się często.  

od tyłu i zdumiewająco łatwo. 

ona zdumiona tym, co zaszło bierze prysznic.  

na wilgotne ciało nakłada ubranie i zbiega do taksówki.  

makijaż i racjonalne tłumaczenia są teraz zbędne.  

nie chce mi się palić.  

mogę tylko cofnąć wskazówki zegara i raz jeszcze  

wyjść z psem na spacer, by odetchnąć morskim powietrzem.  

wybrać drogę naokoło.

ze smakiem landrynek na końcu języka  

nie mam zastrzeżeń, co do podróży z biletem w jedną stronę.  

wątpliwości złożę na karb bagażu doświadczeń. później.