O, przepraszam Milo już napisał

Kiedy rzecz ma nie własną barwę?

dobra metoda, choć ja staram się ratować, co się da, choćby słowo, choćby jedno zdanie, ale metodę mam tę samą
pozdrawiam

Nikolas, dlatego zmiany poszły już w tym kierunku (ale o tym chyba już wspomniałem)
...miło, że wpadłeś jeszcze raz

Aidegaart, dzięki za czytanie
...sądzisz, że czegoś innego nie można się po mnie spodziewać ___owszem, zdarza się ...ale bzdety pozostawiam w szufladzie na czas bliżej nieokreślony.... albo dojrzeją, albo do pieca ;)

dobry wiersz - najważniejsze to pisanie o tym, co się zna, czego się doświadczyło lub zaobserwowało. Obserwacja i umiejętność przełożenia jej na słowa, to wielka sztuka. Tobie się udało, ale czy można spodziewać się czegoś innego od Ciebie..?
pozdrawiam

Poniższa wersja do mnie bardziej przemawia, wersja milo na molo, jest plastyczna i bardziej poetycka, poukładana, ale i tak nie ogarniam wierszyków dla dzieci.

Milo, dziękuję za Twoją wersję
...właśnie w tę stronę poszł y już niektóre poprawki

...i do miłego :)

Tomku, dzięki za odwiedziny
...widzę, że ludzie posiadający dzieci, odbierają tekst bardzo osobiście - człowiek, który został narysowany przez dziecko, będzie z tym rysunkiem emocjonalnie związany
...ale - my, "dorośli", za dużo analizujemy ___dzieci widzą tylko sprawy ważne, te "nieważne" praktycznie nie istnieją


Mgło, dziękuję Ci również za czytanie i komentarz

Pozdrawiam
.

przetłumaczyłem po swojemu, bo temat ważny.
to wiersz z tych pisanych całe życie. z tych nigdy perfekcyjnych.
dziękuję


oto kolorowy świat podzielony na rzeczy ważne
i niewidzialne
postacie większe od drzew /ledwo nas rozpoznaję/ zaludniają domy ogrody ulice

tu wszystko ma wytłumaczenie
każda rzecz ma określoną przez emocje barwę
hasło wywołujące śmiech lub deszcz
spadający rzęsiście na papier
tak biały jak czarna jest ziemia

rysunek dziecka nie szuka dystansu
perspektywę definiują osoby z innej bajki
pod słońcem i tęczą
mama w sukience od połamanych kredek
tata stojący przy nieodłącznej teczce
za duże głowy nogi do podłogi
wielkie ręce i nic więcej

to nasz wspaniały świat
z biegiem czasu dozbrajany szczegółami
jedynie do granic możliwości.

Dziecko się zastanawia, analizuje rozkłada na czynniki pierwsze każdą sytuację aby lepiej zrozumieć otaczający świat. Rysują postacie skupia się na detalach takich jak kolor włosów oczu, emocji wypisanej na twarzy :-) ubranie czy przedmioty w tle są mniej istotne. Bardzo dobry wiersz