- Musimy zrobić wszystko, aby rozweselić to miasteczko – powiedział dyrektor, siorbiąc herbatę ze szklanki z metalowym uchwytem. – Trzeba opracować strategię, jakiś plan, znaleźć w budżecie wolne środki. Pan się tym zajmie, panie kolego.

- Rozumiem, że traktujemy tę sprawę priorytetowo? – zapytał starszy inspektor, huśtając się na krześle.

- Jak najbardziej – odpowiedział dyrektor. – W pierwszej kolejności proszę wyeliminować: żal, rozpacz, melancholię i nostalgię.

- Za dużo jest wspomnień, panie dyrektorze. Tutaj każdy kamień jest ciężki od wspomnień.

 - To proszę zakazać rozpamiętywania przeszłości! – wysyczał dyrektor, bo akurat poparzył sobie język.

- Może zbudujmy wesołe miasteczko, jako przeciwwagę. Między mauzoleum a cmentarzem jest takie miejsce, które się na to nada.

- Ale mi się na karuzeli zawsze chce rzygać. – odparł dyrektor – A tutaj trzeba będzie dawać przykład.

- To może niech kudłaty chłopak daje przykład? – Zaproponował inspektor, łapiąc się gwałtownie za krawędź dyrektorskiego biurka.

- A co pan mi tu nagle wyskoczył z kudłatym chłopakiem? – zdziwił się dyrektor – On nie pasuje do mojej koncepcji! To jest ktoś, kto balansuje na krawędzi dwóch światów.

- I właśnie o to chodzi panie dyrektorze. Potrzebujemy kogoś, kto ma najlepszy kontakt z tamtym światem. Do muru cmentarnego niech sobie się smucą, a dalej ma być radośnie. Wyznaczymy linię, a kudłaty będzie robił za linoskoczka.

- Szkoda, że nie ma cytryny. Bez cytryny to jednak nie to samo – westchnął dyrektor.