Znam ten stan po stracie najbliższej osoby kiedy z ludźmi źle a bez nich jeszcze gorzej ... wodka nie pomaga rozmowa przeszkadza, płacz męczy a rodzina wku... przeokrutnie . Czlowiek zamyka się w sobie tak szczelnie że czasami brakuje powietrza i oddech staje się płytki a świat kurczy do wielkości pokoju

... zemsty na życiu... na nieuniknionym...

Oglądałem ostatnio film dokumentalny , w którym Nick Cave opowiadał o tym jak wraz z żoną próbowali poradzić sobie z traumą po tragicznej śmierci syna, poruszyło mnie szczególnie to : "W końcu postanowiliśmy być szczęśliwi, ponieważ szczęście wydawało się aktem zemsty".

Dobry wiersz, Tomku. Tylko tyle w nim goryczy, bezświatła. Trzeba pogadać z peelem ;)

Zastanawia mnie, czy puenta nie powinna być mocniejsza, bardziej skondensowana, a nie podana na tacy.

A wers wspomniany przez Pawła - prawdziwy. Mnie zaś urzekł zupełnie inny, pewnie wiesz ;)

Pozdrawiam

... a zauważyłeś że wilki zupelnie inaczej niż ci zagrożenie poruszają się? Wlasniecw taki spokojny, smutny sposób, tak jak by wiedziały już wszystko, nawet to co ma sie dopiero stać... może dlatego że widziały już tyle śmierci...

"widzę jak w tym podłym mieście
smutne wilki mogą kochać się jedynie nocą"

- tego nie biorę do siebie, ale biorę dla siebie, fajna fraza.