Kiedyś przychodzi taki moment, że wszystko traci świeżość. Człowiek jest znudzony patrzeniem na te same ulice, trzypiętrową kamienicę, podwórko, wiecznie otwarty kibel z metaliczno-szaro-niebieską chmurą much, dziewczynkę zwisającą z trzepaka głową w dół i jej braci grzebiących w przepełnionym śmietniku. Jakby czas się zatrzymał albo umarło jutro.

- Na wszystko trzeba patrzeć oczami dziecka – powiedziała starsza kobieta delikatnie gładząc wytartą poręcz.

- A jak to się robi? – zapytał kudłaty chłopak unosząc głowę.

- Widzisz tamto serce wyryte finką przez twojego dziadka? Zawsze, kiedy na nie patrzę to tak, jakby to było wczoraj – opowiedziała staruszka.