Kolejny wiersz do przeczytania po poprawkach... Dzięki i do zobaczenia...

Dzięki Wojtku (imre) za komentarz i, że odezwałeś się jako pierwszy pod moim tytułem... i że nie musimy na siebie naskakiwać jak tu się zdarza. Fajnie też, że ci się trochę spodobało. Wystarczy jakaś wrażliwość...

Cześć Marcin. Wpadłem sibie dziś do Ciebie poczytać :)

Nie znam pierwotnego tekstu

Co myślę o tym: mnie nie męczył długością, wielowymiarowym podejściem do tematu. Dla mnie "to czego pilnuję" to studium twórcy chcącego za wszelką cenę być sobą. Bez względu na zrozumienie innych. Szuka głębszego sensu dla swojej twórczości. Myślę źe dojrzał do chwili w której czuje że tworzy, powinien tworzyć nie dla siebie ale dla innych. Co za tym idzie szuka właściwej drogi do odbiorcy. Szuka kim jest odbiorca... stąd między innymi pierwsze wersy (całkiem mi się podoba to wejście w temat
" Siedzę trwoniąc się i zarazem pilnuję.
Tylko nie wiem jeszcze dla kogo,
Bo raczej nie dla tych budowlańców,
Którzy obmalowują farbą na szaro
Ściany budynku i bordowe rynny.
Okazjonalnie wlewam wodę w ziemie,
Czystą jak embrion, niebieski ocean.
Ziemia korzeni wydaje się być echem."
Chociaż na końcu zmieniłbym na korzenie ziemi lub ziemia z korzeniami... ale to tylko drobna sugestia

Spodobał mi się fragment
" Patrzę na krople wody wpadające
Do środka kubka w moim zlewie,
Albo na fragment brudnego dywanu...
Jest to nostalgiczne, naiwne, wiem.
Sam będąc niewyreżyserowanym...
Czuwam tak, od czasu do czasu pisząc
O cudzych zauważonych uczuciach
W kilku oswojonych ze mną zdaniach."
Tu z kolei spodobał mi się klimat pewnej monotonni ale nie nudy. Może raczej to obraz skupienia uwagi i zebrania myśli. Jednak to właśnie ten fragment tworzy dla mnie trzon całkiem ciekawie zakończony refleksją:
" Nie predystynuje przekazów ojców,
Którzy tak to innym wmawiali żarliwie.
Jednak wolę ten swój incypit poety,
Kalendarz roku dwutysięcznego
Osiemnastego, piach plaży, urwisko,
Idealizm, idee, kształty inchoatywne...
Bo zawsze jest czegoś początek w
Jasnościach barw bloków mieszkalnych,
Przeróżnych budowli z niczego...
Przynajmniej tak się komuś wydaję.
A ja temu zaprzeczę i dowiem się
Jak przekazać przedmiotowość poezji..."

Być może właśnie te trzy fragmenty tworzą dla mnie właściwy utwór.
Czy pozostała jest potrzebna? Myślę żectak Dlatego nie neguję chociaż nie do końca wszystko rozumiem to tekst nie znudził a nawet zatrzymał. Choćiaż pisany dosyć prozatorsko ; )

Myślę że jest tu kilka miejsc do poprawy. Mimo wszystko widzę dużą poprawę.


Pozdrawiam serdecznie

Dalszy ciąg moich poprawek moich wierszy. Wiersz do poczytania od nowa. Jest lepszy i dłuższy jak sam sobie go wymyśliłem. Dla każdego. Polecam do poczytania i komentowania. Jak zawsze. Do zobaczenia.

hmmm, ok, tekst przegadany, nabity błędami jak bok Dżizusa, ALE! świetny wers: "siedzę trwoniąc się..tylko nie wiem dla kogo" - bez "zarazem pilnuję" - to kompletnie zabija to dobre wejście.
"patrzę na krople wody....zlewie" - to fajne studium beznadziei i marazmu - nie jest złe
"w kilku oswojonych ze mną zdaniach" - niezłe
puenta, moim skromnym, wspaniała.
ogranicz gadulstwo - te wszystkie "naiwne, wiem" "robię...skrupulatnie" "po północy...ortodoksji" - słabe

pozdrawiam

Toporne wersy, interpunkcja leży i robi pod siebie, mnóstwo błędów, a wisienka na torcie to "Zdaża się".

A se zostaw.

Przepraszam, ale chodzi tu (bo było dobrze napisane) o imiesłów odmienny (a pisałem instynktownie), który w różnych formach piszę się osobno.

Poprawiłem błąd z przymiotnikiem. Ale tytułu nie zmienię, proszę zrozumieć tekst wiersza, spróbować przeczytać jeszcze raz. Jest w tytule jakieś utrudnienie, ale tak się zdecydowałem. Pozdrawiam.

Moja opinia jest taka

NIE UMIESZ PISAĆ !