Kto tak jak Ty wie, że marne ze mnie zwierzę,

jakże płytko i ulotnie w Ciebie wierzę

i jak bardzo chcę byś Ty uwierzył we mnie

choć mizernie za to Ci się odwzajemnię

albo wcale, i gdy mówię: moja wina,

wiesz, że w błocie znów wytarzam się jak świnia,

a gdy będzie trzeba więcej niż trzy razy

zaprę się Ciebie licząc, że nie obrazisz

się na mnie. Ty wiesz najlepiej jak nieskory

do zginania kark mam, bo we mnie pokory

jak na lekarstwo, że chyba więcej diabła

genów mam ciemnych niźli Twojego Światła.

Wiesz, że jeśli daję to jedynie sobie,

ile przemilczam, bo zwyczajnie się boję

powiedzieć, jak próżny jestem i jak głodny

poklasku u ludzi i hojnej nagrody,

jak leniwy, gnuśny i do wzgardy skłonny

wiesz przecież również i jak bardzo niepomny

Ciebie ryjąc w kurzu, mordę niosąc nisko,

chcę byś kochał i wybaczył mimo wszystko.