Miło, jeśli tak jest.

Dziękuję. :)

Daje do myślenia. To już coś!

Pawle, oszczędność w metaforach i prosta forma to świadomy zabieg, chociaż w moim przypadku dosyć eksperymentalny. Stąd pewnie te niedociągnięcia. Być może wkrótce wezmę ten wiersz znów na warsztat.

Leszku, dziękuję za Twoją opinię. I za zadumę.

Pozdrowienia!

Miały być odloty a nastąpił nie taki, nie w tym kierunku.
To dobry wiersz, czytanie kończy się zadumą.
Pozdrawiam

za Marsem
jest zbyt sztampowo
przez co zamiast współczuć, wczuwać w sytuację
podczas czytania tracę zainteresowanie

skróciłbym pierwszą strofę, a przy okazji spróbował wpleść w nią coś mniej oczywistego (dodał jakąś metaforę). to nie jest zły tekst jednak ma zadatki na coś dużo lepszego.

Marsie, domyślam się, że chodzi Ci tutaj o niejasną rolę podmiotu. Świadomie jednak zdecydowałam się tutaj, by jej nie definiować i zostawić w rękach odbiorcy, być może również dlatego, by zrównoważyć, ten dosyć prosty i oczywisty przekaz całości.
Nie będę objaśniać znaczenia ostatniego wersu. Jeśli jeszcze tu wrócisz, zapraszam Cię jednak pod wcześniejsze komentarze. Myślę, że wskażą dobry trop.

Ado, dziękuję. Jesteś głosem, którego potrzebowałam. Bo druga strofa stanowiła i nadal stanowi dla mnie dosyć sporną kwestię.

Pozdrowienia dla Was! :)

Dla mnie świetny. Druga strofa wręcz magiczna. Pozdrawiam:)

Dobry, ale ma trochę znamiona 'wyciskacza łez' i podane jest wszystko na tacy. Przekaz/kompozycja kuleje - kto jest kto? Jak wyjaśnić ostatni wers?

Zgadzam się, Milo. Staje się bardziej puste.

Dziękuję za wizytę. :)

gniazdo opuszczone przez potomstwo lub przez rodziców staje się innym miejscem.