wiersz do którego się wraca:)

Dziękuję, Leszku.

Ciekawy wiersz i nie tylko o zdjęciu...
Pozdrawiam

Pawle, dziękuję za powrót, to znaczy, że wiersz gdzieś został, nie ulotnił się do końca. Bardzo mi miło.

Pozdrawiam!

Wracam i czytam, bo warto.
No i miło mi, że moje spojrzenie z zewnątrz okazało się pomocne :-)

Pozdrawiam!

Domestica: no problem ;) pozdrawiam

Pawle, Twoja wersja jest jednak dla mnie zbyt okrojona. Póki co pozostanę przy obecnej. Dziękuję Ci za wiersz pana Jacka. Jest świetny.

W.l.d, może jednak nie.

Saszo, Twoja interpretacja jest zgodna z tym, co chciałam wyrazić. Dziękuję.

Pozdrawiam serdecznie!

i nic.

o kryciu się przed zdjęciami nie wiedziałem choć w sumie nie widzę w tym nic dziwnego.

znalazłem jeszcze jeden tekst, dotyczy portretu ale myślę, że również jest wart uwagi.


Józef Baran


Portret rodzinny bez dymów w tle


spokojny
nie rzucający się w oczy
zwyczajny człowiek o wyglądzie sprzedawcy
kocha przyrodę i kwartety Schuberta
działa wyłącznie z ideowych pobudek
dla dobra Ojczyzny
wzorowy mąż ojciec
dba aby jego żona zawsze miała tyle kwiatów
żeby czuć się w domu jak w raju
a piątka dzieci mogła się wyszaleć do woli
mając w ogrodzie pod ręką
źrebaki żółwie kuny koty pieski
w wolnych chwilach lubi się z nimi popluskać w basenie
co sprawia wszystkim największą radość

żona ma mu co prawda za złe
że jego wolny czas kurczy się
bo pracuje ponad siły

w dodatku coraz częściej oddaje się dziwnej skłonności:
dosiada konia i pędzi przed siebie
gdzie oczy poniosą
jakby pragnął
zatracić się w wieczornym zmierzchu

czy popełnię nietakt
wobec czytelnika
gdy wyjawię że chodzi o komendanta obozu
Rudolfa Hessa?

Oświęcim, 2008



Dobrych wierszy w których tematem są postacie z fotografii na tę chwilę niestety nie kojarzę. Jak trafię na jakiś to wrzucę go u siebie na ścianie.

Pozdro

No i? Mądry facet, oprócz inteligentny, co czuć w jego wierszach. A wiesz, że on nie pozwala robić sobie zdjęć na np. wieczorkach,podobno?

trochę inne klimaty ale też masz kobietę ze zdjęcia ;)
swoją drugą cudny tekst.


Jacek Podsiadło


RED-BLACK, BLACK-WHITE

Jest ciemno, oczy bolą mnie od wpatrywania się w dno kuwety.
Wywoływacz obmywa twoje plecy. Jak szalony alchemik
poszukujący kamienia filozoficznego, nerwowo potrząsam naczyniem
i drobne ziarno soli srebra karnie ustawia się w dwuszeregu uśmiechniętych ust
Kamień, który trafia mnie między oczy, nie jest filozoficzny.
To już nasza ostatnia randka, w trujących oparach chemikaliów, w morowym powietrzu, wśród trujących wspomnień.
Zanurzone w utrwalaczu czarne węgle twoich oczu
syczą; ten świat jest tak nietrwały, stąpamy
po tak niepewnym rusztowaniu. Coraz częściej
majaczenie zastępuje nam sen, a obrazek kobietę.
Jest ciemno; muzyk, wywoływacz żalu,
tym łatwiej wchodzi w reakcję ze światłoczułym pragnieniem
ujrzenia w kimś parafrazy Boga; hiszpańskie fandango obmywa twoje szczupłe nogi
zabarykadowane w czarnych rajstopach. To ostatnia randka,
nieboszczyk świt podchodzi do okien zasłoniętych kocami.
Kolejne prostokąty papieru lądują w wywoływaczu,
zakwitają czarno kolejne nevermory twoich twarzy,
nieostrożnie wywołałem z siebie wilka, popatrzył na mnie obłąkanymi ślepiami,
urwało mi serce, nie wiem czy uda mi się wyjść z tej ciemni.

89.03.31